Dlaczego informatyk miałby być zainteresowany nauką kaligrafii?

Original article in English:

https://medium.com/@ukidlucas/




Wyobraź sobie, że siedzisz na spotkaniu.

Po drugiej stronie biurka siedzi wice-prezydent twojego klienta.

Wice-prezydent wyjaśnia problemy swojej firmy.

Twarze dyrektorów, rozsianych po sali, wskazują na szereg emocji, począwszy od:

- „Nie jestem pewien, po co nam ten zespół konsultantów”,

do wyzywającego

- „Nie dbam, nie będę zawracać sobie głowy!”.




Ty i kilku twoich współpracowników pilnie piszecie notatki.




Co sobie wyobraziłeś?




Prawdopodobnie laptopy otwarte się z ekranem oddzielającym przestrzeń i klik, klik, klik – stukanie palców na klawiaturze.

Nie w mojej drużynie!

Kierując zespołami technologicznymi od paru-kilkudziesięciu lat, zawsze uczę moich współpracowników, aby zostawiali laptopy w torbach i wyjmowali żółty notatnik oraz długopis – a najlepiej pióro wieczne.

Żółty?!? To dlatego, że ten kolor wywołuje określone reakcje psychologiczne, ale ten artykuł nie jest o kolorach.




Nie chcesz, aby ten dyrektor zastanawiał się, co piszesz, lub czy w ogóle zwracasz uwagę.

Nie chcesz żadnych barier między wami.




Potrzebujesz wyraźnie widocznych i schludnych notatek, które reprezentują jasność umysłu.




Przewiń do współczesności.




Nadal robię mnóstwo pisemnych notatek, i przez cały czas wypróbowałem niezliczone aplikacje do przekształcanie ręcznego no komputer, bez większych rezultatów.




Ostatnio w restauracji użyłem funkcji „obiektywu” aparatu w telefonie Google do zeskanowania drukowanego, ale kursywą pisma. 100% sukces! Nagle zdałem sobie sprawę, że to moje własne pismo z ósmej klasy nie było wystarczająco wyraźne. Poszedłem na misję, aby to poprawić.




Zrobiłem przegląd powszechnie nauczanych technik pisania, szukając równowagi między szybkością, łatwością i czytelnością.




Z jakiegoś powodu zacząłem od średniowiecznej kursywy, która jest naprawdę schludną, ale powolną.




Spojrzałem na Spencerian, który ma być szybki i łatwy, ale było w nim coś co pachniało podstawówką, choć już nie uczą kaligrafii w szkołach.




Następnie obejrzałem serię filmów na YouTube, które doprowadziły mnie do Deklaracji Niepodległości, która została napisana w wariancie pisma o nazwie Copperplate (miedzioryt).




Nazywa się to miedziorytem z dwóch powodów, po pierwsze dlatego, że kaligrafia została wygrawerowana na miedzianych płytach używanych w procesie drukowania. Grawerowanie wykonano dłutami, które w naturalny sposób promowały długie ozdobne łuki.

Drugim powodem jest to, że absolutnie nie mogliśmy przyznać, że nasz dokument założycielski został napisany w "Angielskim" Roundhand (zaokrąglone pismo), jak go nazywano od co najmniej 1734 roku, kiedy zostało skatalogowane w druku.




Uważam, że English Roundhand (Copperplate) jest niezwykle stylowy, piękny, szybki i czytelny.



Algorytmy Google nie mają absolutnie żadnego problemu z odczytaniem tego, ponieważ Brytyjczycy mieli zwyczaj rejestrowania absolutnie wszystkiego za pomocą Roundhand przez co najmniej 400 lat.




Business Roundhand (ofisowe pismo), z uproszczonymi, zdrowo-rozsądkowymi znakami, jest dla mnie najbardziej atrakcyjne w codziennym robieniu notatek.




Ale to jest dalekie od końca tej historii, w rzeczywistości to dopiero początek.




Kilka weekendów temu postanowiłam uporządkować pudełka z moimi notatkami. Natknąłem się na mnóstwo listów z początku lat 90. Listy były datowane prawie codziennie! Czytanie ich było przyjemne, ponieważ pochodziły od moich dobrych przyjaciół, których zostawiłem w Europie, kiedy przeprowadziłem się do Stanów Zjednoczonych.




Zauważyłem również, że listy nagle się zatrzymały około 1997 roku, czyli mniej więcej wtedy, gdy zacząłem korzystać z poczty elektronicznej i mediów społecznościowych.

Problem w tym, że nie mam żadnego zapisu korespondencji przez co najmniej następne 15 lat! Miałem je wszystkie… BBS, ICQ, AOL, Yahoo!, MSN, Friendster, Skype i MySpace. a to tylko tyle co pamiętam. Facebook jeszcze żyje, ale jest mniej popularny wśród młodzieży.




Z drugiej strony dobrze napisane listy nie są czymś, co ludzie wyrzucają. W moim przypadku przetrwały 30 lat, wyglądając jak nowe, i mogą przetrwać znacznie dłużej, wystarczy przeczytać Jane Austen, 1817, w Projekcie Gutenberga.




W rzeczywistości w okresie renesansu ludzie codziennie pisali i otrzymywali listy. Rodzina, przyjaciele i naukowcy wszyscy pisali i większość z tego zachowała się do dnia dzisiejszego.




Zadałem sobie pytanie, jakie dziedzictwo otrzymają nasze następne pokolenia? Dostaną opublikowane książki, o tych osobach, które były opisane. O nas samych nic. Smutno.




Moje i ich dzieci mogą pamiętać, że byłem inżynierem, który próbował sprawić, by samochody jeździły same. Ale co z moimi uczuciami, co z moimi niezliczonymi, szalonymi zainteresowaniami? Nic nie byłoby.




Wiec dlaczego mielibyśmy wracać do wiecznego pióra na ozdobnym papierze? Po prostu wydrukuj e-maile lub czaty, a będziesz mieć to samo. No, nie do końca.

„Ily” (I love you), „xo xo” (uściski i całusy) itp.,

nie są zbyt dobrym substytutem dobrego listu lub wiersza.




Wspomniałem o renesansie, chciałbym podzielić się cytatem, który znalazłem podczas poszukiwania tematu…




„Renesans musiał być niewygodnym, choć niezwykle ekscytującym okresem do życia.

Jednak właśnie te napięcia wywołały wylew twórczej energii, jakiego świat nigdy wcześniej nie doświadczył.

Zasadniczym paradoksem jest to, że chęć powrotu do klasyki opartej na odrzuceniu średniowiecza przyniosła nowej epoce nie odrodzenie starożytności, ale narodziny współczesnego człowieka”




"Historia sztuki. Część III. Renesans". HH Janson 1968




Ten cytat jest poruszający.




Powolny, przemyślany proces pisania piórem jest kreatywny i przy pewnym wysiłku także piękny. Ręczne pisanie pierwszej i drugiej wersji roboczej czyni cuda dla Twojej pamięci. Pisanie listów do przyjaciół i współpracowników pozostawia trwały ślad.




Zapytałem już kilku znajomych: „Czy mogę do ciebie napisać?”

Jestem gotów spróbować i mam nadzieję, że ty też to zrobisz.




Prześlij mi swoje przemyślenia na LinkedIn, link poniżej

https://www.linkedin.com/in/ukidlucas/

lub dobrą, staroświecką pocztą.

To drugie docenię znacznie bardziej!







Z szacunkiem,




Uki D. Lucas